ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ
Ο Βαθύλακος πήρε το όνομά του από τους λόφους, τις χαράδρες και τα ρέματα που υπάρχουν κοντά στο χωριό.
Βρίσκεται ΒΔ της Θεσσαλονίκης και έχει υψόμετρο 110 μ. Επί τουρκοκρατίας ονομαζόταν Κατή-κιοϊ ή Καδή-κιοϊ. Πιθανολογείται ότι ήταν έδρα του Τούρκου δικαστή (Κατή-Καδή).
Βρίσκεται κοντά στην έπαυλη "ΤΟΨΙΝ" όπου έγιναν οι διαπραγματεύσεις για την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους στους Έλληνες. Ελευθερώθηκε το 1912 και προσαρτήθηκε το 1913 με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου.
Είχε τότε 421 κατοίκους (227 άνδρες και 194 γυναίκες). Το 1918 προσαρτήθηκε στην κοινότητα Νέας Μεσημβρίας (πρώην Μπουγαριόβου). Από το 1914 είχε μετονομαστεί με το ελληνικό όνομα Βαθύλακος. Από το 1924 ως το 1927 εγκαταστάθηκαν εδώ 1500 περίπου πρόσφυγες που προέρχονταν απ' τα περίχωρα της Σμύρνης (νομός Αϊδινίου) και πιο συγκεκριμένα κατάγονταν απ' το Σεϊδίκιοϊ-Σεβδίκιοϊ.
Οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν γύρω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου όπου υπήρχαν απομεινάρια χωριού. Βρήκαν μια περιοχή ακαλλιέργητη, γεμάτη αγκύλες. Έστησαν σκηνές (τσαντίρια) έξω από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Μερικοί έμειναν στα 15 παλιά σπίτια και τις παράγκες που υπήρχαν. Λίγους μήνες αργότερα άρχισαν να χτίζονται τα σπίτια του εποικισμού που ολοκληρώθηκαν το 1927 και μοιράστηκαν, ενώ το 1929 μοιράστηκαν και κλήροι. Το 1930 (ΦΕΚ 43/1930 15-2-1930) ο Βαθύλακος αναγνωρίστηκε σαν αυτόνομη κοινότητα.
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα ο Βαθύλακος αποτελεί Διαμέρισμα του Δήμου Αγίου Αθανασίου. Έχει περίπου 2.200 κατοίκους. Συνορεύει με τα χωριά Γέφυρα, Άγιο Αθανάσιο, Ν. Μεσήμβρια αλλά και με το χωριό Πρόχωμα του Δ. Κουφαλίων, καθώς και το Ν. Αγιονέρι του Ν. Κιλκίς.
Απέχει 28 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη και η συγκοινωνία του χωριού είναι τακτική.Μάλιστα από το Σεπτέμβρη (2003) έγινε αστική. Το χωριό βρίσκεται δίπλα στον οδικό άξονα Θεσσαλονίκης-Ευζώνων.
Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία (αμπέλια, μποστάνια). Πολλοί έχουν φορτηγά αυτοκίνητα, έναν στόλο μεγάλης μεταφορικής δύναμης. Η κτηνοτροφία και η πτηνοτροφία συμπληρώνουν τις κύριες ασχολίες των κατοίκων. Οι τελευταίοι - όντας μικρασιατικής καταγωγής - αξιοποίησαν από νωρίς το ανατολίτικο ταμπεραμέντο τους στις μοναδικές γεύσεις της Σμυρνέικης κουζίνας και δημιούργησαν ταβέρνες ονομαστές σ' όλη τη γύρω περιοχή. Αγαπούν τις διασκεδάσεις και διατηρούν τα έθιμα και τις παραδόσεις που έφεραν απ' την πατρίδα.
Αγαπούν όμως και τον αθλητισμό. Μάλιστα εκτός της ποδοσφαιρικής ομάδας (ανδρικής και παιδικής) υπάρχει παλαιστικός σύλλογος με αρκετές πανελλήνιες επιτυχίες. Τέλος θα αναφέρουμε την ύπαρξη και λειτουργία πολιτιστικού συλλόγου με καταπληκτική χορευτική ομάδα παραδοσιακών χορών.
Λίγο έξω από το χωριό, υπάρχει μια μαγευτική τοποθεσία. To ξωκλήσι του προφήτη-Ηλία που δέχεται πάρα πολύ κόσμο που θέλει να βρεθεί στην πράσινη φύση και να ρουφήξει τις μυρωδιές της.
